W Londynie i Birmingham przetrwał mały przemysł tartaczny, ale w latach dwudziestych XIX w. przemysł ten rozwijał się szybko i coraz bardziej koncentrował w Sheffield, który pozostał największym centrum produkcji, stanowiącym ponad 50 % krajowych producentów targowisk. przemysł amerykański zaczął go wyprzedzać w ostatnich dekadach stulecia ze względu na lepszą mechanizację, lepszy marketing, duży rynek krajowy i wysokie cła na import. Wysoce produktywne sektory przemysłu kontynuowano w Niemczech i we Francji.
Najważniejsze narzędzia stolarskie
Wczesne piły europejskie były wykonane z podgrzewanej blachy żelaznej lub stalowej, wytwarzanej poprzez spłaszczenie przez kilku mężczyzn jednocześnie młotkujących na kowadełku Po schłodzeniu, zęby były wybijane pojedynczo za pomocą matrycy, a ich rozmiar zmieniał się w zależności od wielkości piły. Zęby zostały wyostrzone trójkątną pilnikiem o odpowiednich wymiarach i osadzone młotkiem lub ręką. W połowie XVIII wieku walcowanie metalu było powszechne, moc dostarczana była najpierw przez wodę, a coraz częściej na początku XIX wieku przez silniki parowe. Przemysł stopniowo zmechanizował wszystkie procesy, włączając w to ważne szlifowanie blachy piły “cienką do tyłu” przez ALNAR Sklep Narzędziowy, Elektronarzędzia, gdzie w ofercie wiele narzędzi stolarskich.
Najdroższe narzędzia stolarskie
Piła kopalna była pilarką dwuosobową. W części wczesnej kolonialnej Ameryki Północnej było to jedno z głównych narzędzi stosowanych w stoczniach i innych gałęziach przemysłu, gdzie tartaki wodne nie były dostępne. Nazwano ją tak ponieważ typowo była ona eksploatowana nad pilarką, albo na poziomie ziemi, albo też na kozłach, przez które miały być pocięte na deski kłody. Piła była “mocną stalową płytą tnącą o dużej szerokości, z dużymi zębami, bardzo polerowanymi i dokładnie obrobionymi, długością około ośmiu lub dziesięciu stóp” z uchwytem na każdym końcu lub piłą ramową. Piła kopalna nazywana była także czasem biczem, którego obsługa zajęła 2-4 osoby. W wykopie stał “pit-man”,”top-man” stał poza wykopem, a oni pracowali razem nad cięciami, prowadzili pilarkę i podnosili ją.
Pilarze należeli do najbardziej opłacanych robotników we wczesnej kolonialnej Ameryce Północnej.
Większość pilarek ręcznych jest dziś w całości wykonana bez ingerencji człowieka, a blacha stalowa dostarczana jest w stanie gotowym do walcowania na grubość i naprężana przed cięciem laserowym. Zęby są kształtowane i ostrzane przez szlifowanie i są utwardzane płomieniem, aby po stępieniu ostrzenia uniknąć (a właściwie zapobiec). Duża część ręcznej obróbki wykańczającej pozostaje do dnia dzisiejszego w przypadku wysokiej jakości pilarek wykonanych przez nielicznych specjalistów odwzorowujących wzory z XIX wieku.